موسوی به خودش باخت!

انتخابات دهم هم تمام شد. نمی خواهم و البته هم نمی توانم خوشحالی خود را از نتیجه انتخابات ابراز نکنم. و شاید اگر موسوی اکثریت را به دست می آورد لحن سخن چیز دیگری بود. گرچه من به پیروزی میرحسین و اوضاع بعد از او هم اندیشیده بودم. در انتخابات عناصر و اتفاقات کوچک و بزرگی مؤثر بودند، و کسی هم نمی تواند ادعا کند در تحلیل خود همه آنها را در نظر گرفته است. آنچه در اینجا به آن می پردازیم تحلیلی است نه چندان حرفه ای و کوتاه از برخی شخصیت های مهم. من از آن دسته آدم هایی نیستم که مشارکت مردم را بگذارم به پای تجدید پیمان با آرمان ها و این قبیل مسائل. این را خم نمی خواهم تحلیل کنم که چرا «هر کس به جز احمدی نژاد» تبدیل شد به «هیچ کس به جز احمدی نژاد».
1. مقام معظم ره‏بری(یا همان آقای خودمان). بی شک یکی از هماهنگ ترین دولت ها با مواضع رهبری دولت نهم بود-اگر نگوییم هماهنگ ترین. شاهد مثالش هم اولین دیدار هیئت دولت با مقام معظم رهبری و اشاره های ایشان در سخنرانی های مختلف. بی گمان جانب داری های مقام معظم رهبری از دولت نهم در برابر مخالفان به خصوص در سفر کردستان و اشاره به سیاست خارجی عزت مند دولت در سالگرد ارتحال امام(ره) در آرای احمدی نژاد مؤثر بود. علاوه بر آنکه ایشان در برابر موضع احمدی نژاد درباره هاشمی و نامه اخیر او هم موضعی اتخاذ نکردند. و همین سکوت کار خودش را کرد.
2. اکبر هاشمی رفسنجانی؛ نفر اول غایب رقابت انتخابات. همانطور که احمدی نژاد در مناظره ها به آن اشاره کرد با میرحسین رقابت نکرد. حضور کارگزاران، جاسبی، فرزندان هاشمی در ستاد موسوی، کرباسچی در ستاد کروبی و خود محسن رضایی به وضوح دخالت هاشمی و صف آرایی او در مقابل احمدی نژاد را نشان می دهد.
نامه او در روزهای پایانی و تهدید به آشوب های خیابانی هم تیر خلاصی به خودش بود. هاشمی باید تصمیم بگیرد و تکلیف خودش را مشخص کند. او یا باید همچون رهبری صریحاً از جناح و فردی حمایت نکند و وارد بازی های انتخاباتی نشود و یا اگر وارد می شود دیگر نباید توقع داشته باشد که با او همچون یکی از ارکان نظام، ذخایر انقلاب و این قبیل عنوانین برخورد کنند. بالاخره ورود در این عرصه فحش خوردن و ناسزا شنیدن هم دارد. علاوه بر آن باید مشخص کند که آیا اشرافیت خوب است یا نه؟! اگر خوب است پس چرا از این برچسب می گریزد؟ و اگر بد است چرا اینگونه زیست می کند؟ بحث اینکه از کجا آورده است یک بحث ثانوی است.
احمدی نژاد با رای مردم از مهلکه نجات یافت. گرچه من بعید می دانم هاشمی دست از سرش بردارد.
3. احمدی نژاد.به نظر من احمدی نژاد اولین رئیس جمهور دوست داشتنی ایران است. یعنی مردمی هستند که فراتر از رابطه رئیس جمهوری او را دوست دارند. این چیزی است که مخالفان او چه بخواهند و چه نخواهند باید باور کنند. این چیزی است که با دستمال سبز و این قبیل مسائل تفاوت دارد. پیش از این حضور ارکان نظام در جامعه آن قدر تصنعی بود که مردم باورشان شده بود که اینان تافته جدا بافته اند. و این یکی از تابوهایی بود که احمدی نژاد شکست.
24 میلیون نفر به احمدی نژاد رای دادند. این رای نباید او را به اشتباه بیاندازد که همه این افراد از همه کارهای او دل خوشی دارند و با آنها موافقند. نه! بلکه این افراد او را به دیگران ترجیح داده اند! کسی نیست که اذعان نکند که اقتصاد ایران نیازمند یک جراحی بزرگ است. و جسارت این جراحی تنها در احمدی نژاد وجود دارد نه هیچ کس دیگر. آنچه در دولت نهم مغفول ماند و باید بیشتر از اینها به آن پرداخته شود فرهنگ است. فرهنگی که آینده به آن بستگی دارد.
4. موسوی؛ مردی از عمق دهه شصت. و مشکل بزرگ میر حسین این بود که هنوز در حال و هوای آن دوران بود. میرحسین گر چه با شعار اخلاق آمده بود لیکن بی اخلاق ترین نامزد این دوره و عامل ایجاد بد اخلاقی در جو انتخاباتی این دوره بود. میرحسین و حامیانش کوشیدند تا با توهین و تمسخر دولت نهم را سیاه جلوه دهند. لیکن حضور مردم نشان داد که جز عده ای حرف آنها را باور نکرده است. موسوی یار ذخیره جناح چپ و اصلاح طلبان در حد و قواره ریاست جمهوری بود. به نظر من میرحسین نمی توانست شیوه دیگری به غیر از تخریب رقیب اتخاذ کند و البته نتیجه آن را هم به جان خرید. مردم نشان دادند آن قدر هم که او می گوید تورم سفره هایشان را کوچک نکرده، مردم نشان دادند آن قدر هم که او می گوید فضای ناامیدی در جامعه وجود ندارد. آن قدر هم که او می گوید در زمان او چندان هم بهشان خوش نگذشته است. بر خلاف تکیه حامیان او بر تأییدات امام؛ مردم نشان دادند که خودشان می توانند تصمیم بگیرند. و کدام آدم عاقلی می آید به یک نخست وزیر جنگ رای بدهد؟!
چیز دیگری که در دوره مورد توجه بود خودبینی دیگر آقایان و توکل بر خدای احمدی نژاد بود. آنچه سیاست اسلامی باید به سمت آن پیش برود. من بد اخلاقی های انتخابات این دوره را می گذارم به حساب تعلق نظام سیاسی ما به سیاست مدرن.
بهتر است آقای موسوی به جای داد و بی داد از تقلب در انتخابات مثل آدم ها متشخص و دموکرات به احمدی نژاد تبریک بگوید و رقابت را تمام شده بداند و با بدخواهان انقلاب هم نوایی نکند.
5. حامیان موسوی؛ سبزپوشان پریچهر. من معتقد نیستم که حالا اگر کسی چندان مقید به حجاب نیست فاحشه است. بررسی این موضوع مجال دیگری می طلبد. ولی حامیان موسوی از لحاظ تقیدات مذهبی از متوسط حامیان احمدی نژاد پایین تر بودند. این چیزی است که چندان نیاز به مدرک و دلیل ندارد. چیزی است همه ما با آن سر و کار داشته ایم.
6. روشنفکران، هنرمندان،بازیگران و ...؛ سودای شهرت. اگر بر این نکته واقف باشیم که گروه های خاص اجتماعی و مذهبی، اعم از مراجع، ورزشکاران، هنرمندان، فیلسوفان و ... نوعی سرمایه اجتماعی محسوب می شوند نباید اجازه داد که آنها را برای تبلیغات انتخاباتی استفاده کنند. نمی دانم حامیان موسوی چه فکری درباره مردم کردند. خوب حالا مگر اگر زیزیگولو و یا بهاره رهنما و هر آدم محترم دیگری بیاید بگوید به فلانی رای بدهد مردم می روند به او رای می دهند؟! آنچه این روزها برایم تعجب آور بود امثال داوری و یا جمادی بود که از موسوی حمایت کرده بودند! به خود دکتر داوری وقتی اندیشمندان قومی وارد سیاست می شوند نباید چندان از آنها انتظار داشت.
7. کرباسچی. به نظر کروبی نیابتا از طرف کرباسچی نامزد شده بود. گرچه رای کرباسچی به موسوی حرف زیادی داشت. تفکر سنتی و روحانی بودن کروبی چیزی نیست که با حقوق بشر و دانشجوی ستاره دار و ... جمع بشود. یا مثلاً دغدغه چند نفر از دانشجویان ستاره دار بودن دانشجویان است؟ یا کلاً چند درصد آرا را دانشجویان تشکیل می دهند؟ به نظر من کروبی فرصت را فراهم کرد برای بیان برخی مسائل و نشان دادن برخی چهره ها که کم کم داشتند به فراموشی سپردهد می شدند، که در حال عادی امکان بیان آنها نبود. حالا مگر چند نفر عمادالدین باقی را می شناسند؟! من نمی دانم کروبی چه فکری کرد که فردی مثل کرباسچی را پرونده فساد مالی او به اثبات رسیده است را به عنوان معاون اول خود معرفی کرد؟! کروبی تجربه چندباره شکست احزاب خود ساخته بود.
8. اگر من استراتژیست(!) اصلاح طلبان بودم!
اگر بخواهی در چارچوب منطقی نگاه کنی ورود این چنینی اصلاح طلبان در این انتخابات حماقت محض بود، از هر لحاظ. دو چالش اساسی که اصلاحات با آن روبروست یکی نداشتن مهره جدید همچون خاتمی است که نداشتن سابقه هر رفتاری از او برای مردم پذیرفتنی باشد-و ویژگی هایی که هدف متن بررسی آنها نیست. دوم نداشتن حرف و سخن تازه است و غلبه جو روشنفکری بر اکثریت اصلاح طلبان. که به وضوح در این انتخابات به چشم می آمد. این دو چالش را اگر کنار حضور احمدی نژاد برای دوره دوم و عملکرد او بگذاری ورود اصلاح طلبان با تمام قوا استقبال از شکست بود. در صورتی که اگر اصلاح طلبان در غیاب نامزد شاخصشان به سم پاشی علیه احمدی نژاد می پرداختند می توانستند از آرا و مشارکت مردم بکاهند و خود را برای دوره آینده در غیاب احمدی نژاد آماده کنند. با این رویهای که اصلاح طلبان اتخاذ کردند علاوه بر به صحنه آمدن آرای خاموش به سمت میرحسین، عده ای از آراء هم به سمت احمدی نژاد فعال شدند. علاوه بر آنکه بسیاری هم مصمم تر از گذشته به او رای دادند. افزون بر اینکه جمع شدن قدرت و ثروت در یک سو، برای اکثریتی که از وضع معیشتی متوسطی برخوردارند سئوال برانگیز است.
لیکن این یک روی سکه است. احمدی نژاد در طول این چهار سال آن قدر منافع باندهای قدرت و ثروت را به خطر انداخت که آنها این ریسک را بپذیرند و اینگونه وارد عرصه شوند و یک مشارکت 82 درصدی را هم به کارنامه دولت نهم اضافه کنند. شاید آن قدر فشار احمدی نژاد بر منابع مالی اصلاح طلبان و فعالیت های او در عرصه های اقتصادی-سیاسی زیاد بود که آنها احتمال دوام آوردن تا 4 سال دیگر را به خود نمی دادند.
دوباره می گویم که چه خوب است که موسوی و کروبی مثل آدم های متشخص بد اخلاقی ها را کنار بگذارند و به احمدی نژاد تبریک بگویند و این قدر آب به آسیاب دشمن نریزند.
||بعدالتحریر: 1. 48 ساعت است که SMS ها قطع است. اغلب سایت های حامیان موسوی فیلتر شده است. احتمالاً این روند تا 24 یا 48 ساعت آینده ادامه دارد. من این را می گذارم به حساب پیشگیری از وقوع جرم و حفاظت از امنیت ملی(!).|2.بازی های اینترنتی و راه اندازی انبوه سایت ها و وبلاگ ها هم کمکی به موسوی نکرد.|3. بعد از اعلام نتایج خیلی از کسانی که به موسوی رای دادند ابراز پشیمانی می کنند و می گویند دیگر در انتخابات شرکت نمی کنند. گمان کنم اصلاح طلبان حداقل 10 درصد از رای ذخیره شان را برای انتخابات آتی از دست دادند.|4.موسوی در اقدامات اخیر خود خوی دیکتاتوری خود را نمایان کرد! کدام اخلاق؟! کدام احترام به مردم؟!|5. آقای موسوی اگر می گفتید قرار است زن و بچه مردم را به خاطر رای نیاوردن بکشی و به کشتن دهی حتماً به شما رای می دادیم! بنده شخصاً حاضرم رای‏مان را به شما منتقل کنم!

بالروح،بالدم نفدیک یا محمود

-کدام انقلاب اقتصادی؟
گمان کنم بینندگان مناظره دیشب به این نتیجه رسیدند حتی به دلیل حرکت به سمت وضع اقتصادی بهتر هم نمی توان به کس دیگری به جز احمدی نژاد رای داد! اگر کسی کمی با ساختارهای اقتصادی و صنعتی کشور سر و کار داشته باشد می داند که اقتصاد ما چند عقده بزرگ سرطانی دارد که تا عمل نشود هر چقدر هم که رئیس دولت اقتصاددان و دولتش نخبه باشند نمی تواند کشور را به جایی برسانند. مثلش مانند حباب ها بورسی، بنزین، یارانه ها، رانت ها و ... . قطعاً حل چنین مسائلی آدم با جرأت می خواهد. گرچه مانند گذشتگان می شود خود را به درد سر نینداخت و کاری به کارشان نداشت-و اصولاً سری که درد نمی کند دستمال نمی بندند. ولی اگر می خواهیم بالاخره اقتصاد و صنعتمان از این وضعیت نابسامان-که برخی می خواهند به زور ثابت کنند یک زمانی به سامان بوده است- در بیاید باید درد و خونریزی این تحول را بپذیریم. قدم اولش بنزین بود. احمدی نژاد ثابت کرد مرد کارهای بزرگ است.
هر عقل سلیمی می گوید سد بزرگ پیشرفت صنعت ما و کاهش مصرف، یارانه است. یارانه ای که به من و شما می دهند تا در زمستان دمای خانه را به 35 درجه برسانیم و از فرط گرما مجبور شویم پنجره ها را باز کنیم. یا خانه یمان را چراغان کنیم و ... . و یارانه ای که به صنعتگر اجازه نمی دهد برای کم کردن مصرف کارخانه خود کاری بکند. و جالب این است که هیچ یک از نامزدها-جز احمدی نژاد- چنین طرحی ندارد. و جناب آقای موسوی هم با آن عقل سلیمش می آید برنامه کاهش مصرف تنظیم می کند! یک عاقلی نیست بیاید به او بگوید که این طرح برای کشور فقط هزینه دارد که آخرش هم برای مردم هیچ ندارد!
گویا نامزدها هر چقدر امید پیروزیشان کمتر است طرح های تخیلی تری ارائه می دهند. موسوی که عملاً هیچ برنامه ای ندارد. رضایی که هنوز نمی داند این صندوق توسعه ملی اش چیست و قرار است کجا سرمایه گذاری بکند که بتواند با سود حاصل از آن نفری 100 هزار تومان به هر ایرانی بدهد. و کروبی هم معلوم نیست اگر قرار است پول نفت را تقسیم کند کشور را با چه بودجه ای اداره می کند؟
جالب آنجاست که اقتصاد احمدی نژادی صدقه ای است و دیگران نه!
در آخر بگویم که کسی جز احمدی نژاد جرأت تغییر اقتصادی را در کشور ندارد! و او این را ثابت کرده است!
-کدام اخلاق؟!
موسوی از همان آغاز کارش ثابت کرد که قصد کرده است که علاوه رواج بداخلاقی در فضای انتخاباتی، بداخلاق ترین نامزد انتخاباتی هم باشد. و این حلقه با فیلم دومش تکمیل شد. رفتاری که با مجری در مناظره با کروبی از او سر زد، نشان کامل خوی دیکتاتوری میرحسین بود. هویت پریشان میرحسین که جلوه های مختلفی از او را دیده ایم چگونه می خواهد فرهنگ ما را سامان دهد؟ آدمی که تاب یک تذکر قانونی یک مجری برنامه ندارد! کدام اخلاق؟! کدام قانون؟! دیگر اشاره نکنیم به رفتارهای موسوی و دروغ هایش! و مناظره مسخره اش با کروبی که عملاً به محاکمه ناجوانمردانه احمدی نژاد تبدیل شده بود!
کدام سیاست خارجی؟!
تایید سیاست خارجی دولت نهم آن هم در نزدیکی انتخابات توسط مقام رهبری چیزی نیست که بگذاریم به حساب حمایت رهبری از دولت ها. تاییدی که اگر مخالفان احمدی نژاد کمی از تعصب رها می شدند آن را حق می یافتند. نمی دانم چه کسانی واقعا فهمیدند موسوی در سیاست خارجی چه می گوید! او عملاً اهداف انقلاب اسلامی را به عنوان انقلاب جهانی نادیده گرفت. علاوه بر آنکه برخی حرف هایش مبنی بر عدم حمایت از برخی از کشورها را فقط می توان به حساب ساده انگاری و سطحی نگری گذاشت. هر عاقلی می تواند بفهمد که رابطه با با کشورهای اروپایی برای ما نفع اقتصادی ندارد. ولی نمی دانم چرا موسوی نمی خواهد این را بفهمد.
-دروغ گو خائن است و خائن ترسوست!
و مصداق سخن احمدی نژاد، موسوی بود در مناظره با حمدی نژاد که از ترس صدایش به لرزه افتاده بود.
حرف آخر
اغلب طرفداران دانشجویی که از احمدی نژاد می شناسم و یا آنها صحبت کرده ام معتقدند که او اشکال های-که شاید هم کم نباشد-دارد و این طرفدارایشان به یک هواداری کور مبدل نشده است. ولی آنچه من در طرفدارن میرحسین دیده ام چیز دیگری بود.
** اگر برای رأی دادن به احمدی نژاد هیچ دلیلی جز جمع شدن باندهای قدرت و ثروت در مقابل احمدی نژاد وجود نداشت، باز هم به احمدی نژاد رای می دادم!
از این قبیل:
+او سبز است و سپید است و قرمز است
+انقلابی هستیم چون محافظه کاریم
+آن مرد هرگز دروغ نمی گفت(آن مرد رسانه نداشت/آن مرد هزینه پوستر نداشت و ...)

آیا همه چیز بر باد رفت؟

مناظره نفس گیری بود. هنوز صبح نشده است پایگاه های حامیان دو نامزد این مناظره را پیروزی خود قلمداد کردند-و خواهند کرد. ولی آنچه روی داد فراتر از یک مناظره بود. نمی خواهم احساسی بنویسم. لیکن بی شک این مناظره در تاریخ معاصر ایران ثبت خواهد شد. احمدی نژاد با میرحسین مناظره نکرد. میرحسین به هیچ یک از سئوالات احمدی نژاد حداقل درباره دوران نخست وزیریش پاسخ نگفت. موسوی که مدت طویلی است به مدد حامیانش بدون حضور احمدی نژاد و دولتمردانش آنها را به باد توهین و افترا و تمسخر گرفته اند احمدی نژاد را به تهمت زدن متهم کرد. گرچه اشتباه استراتژیک آنها این بود که تمام تهمت ها را پیش از مناظره لو داده بودند و دستشان خالی بود. بگذریم.
سخن احمدی نژاد مرز میان حق و باطل، اسلام سرمایه داری و اسلام مستضعفان و پابرهنگان را مشخص کرد. او ثابت کرد که با کسی عقد اخوت نبسته است. مردم دیگر داشتند از مشاهده این چنین فری در میان مسئولان ناامید می شدند.
این طور تصور نکنید که با زیر سئوال رفتن هاشمی و اعوانش انقلاب بر باد رفت. احمدی نژاد گرمای تازه ای بر کوره انقلاب انداخت که مفسدین اقتصادی از ترس و واهمه آن رنگ از رخساره شان پرید. میرحسین نمونه خوبی بود از کسانی که در دادگاه ملت محاکمه خواهند شد. نظام اسلامی حوادثی گران بارتر از این را هم از سر گذرانده است. بی شک هاشمی بلند مرتبه تر از منتظری برای انقلاب نیست.
به راستی تاریخ تکرار می شود!
مردم سخن موسوی را باور نخواهند کرد که قوه قضاییه ای که شهرام جزایری را نمی تواند محاکمه کند هاشمی را محکوم کند! آیا به راستی کسی تا به حال حاضر به سئوال از هاشمی بود؟!
احمدی نژاد سخت ترین، لیکن بهترین راه را انتخاب کرد. گرچه برخی گمان کنند احمدی نژاد دن کیشوت وار بر مافیای قدرت و ثروت حمله برده است، ولی حمایت همین مافیاها از میرحسین، کروبی و رضایی نشان داد که چندان هم از حمله احمدی نژاد بی نصیب نمانده اند.
امروز آنچه سال ها مردم در این سوی و آن سوی و دهان به دهان می گفتند از زبان رئیس دولتشان در رسانه ملی شنیدند. آنچه در مخیله هیچ بنی بشری احتمال آن نمی رفت. گر چه سخن احمدی نژاد برای کسی تازگی نداشت. ولی اراده حق بر این تعلق گرفت و شد؛ آنچه شد.
موسوی نباید از مردم انتظار داشته باشد که باور کنند کسانی که برای رأی آوردن او میلیاردی هزینه می کنند و از آبروی خود برای او مایه گذاشته اند، در دولت او به قدرت نخواهند رسید.
آیا موسوی نباید به خود شک کند که چرا احزاب در ظاهر مخالف در حمایت او دور یک سفره جمع شده اند؟!
احمدی نژاد هستی نظام را بر باد داد تا کاه و گندم جدا شوند! گرچه این مسئله برای نظام گران تمام خواهد شد ولی بی شک در افق انقلاب اسلامی بی تأثیر نخواهد بود و جان تازه ای به نظام دمیده خواهد شد تا مردم بیش از گذشته از نظام حمایت کنند.
آنچه در این اوقات به انسان آرامش می دهد احساس مدیریت حضرت ولی عصر بر زمان است! همین.

||بعدالتحریر:1.سخنان احمدی نژاد یک طلب همگانی برای مبارزه با مفسدین اقتصادی در مردم ایجاد کرد. امیدوارم حداقل برای نامه هاشمی به عربستان مدرک قابل قبولی داشته باشد|2.موسوی در مناظره با رضایی/موسوی به آنچه خود گفت عمل نکرد و در حالی که شخص مورد خطابش حضور نداشت بر او تهمت زد. خوب لااقل به حرف خود وفادار می بود. او این حق قانونی را به احمدی نژاد داد تا درباره او صحبت کند. هنوز هم معتقدم حرف های احمدی نژاد نه تجسس بود و نه تهمت-به زعم میرحسین. و او یکی از بزرگ ترین نهی از منکر های تاریخ دولت اسلامی را انجام داد.|3.موسوی حتی نتوانست به سئوالات رضایی پاسخ بدهد!|4.خداوند دوست ندارد کسی با سخنان خود بدیهای دیگران را اظهار کند مگر به او ظلم شده باشد.(سوره نساء؛148)|5. نمی دانم حامیان موسوی مردم را «چیز» فرض کرده اند. چرا باید مردمی که عکس های و فیلم های خانم زهرا رهنورد را بارها و بارها با وضع نه چندان مطلوب دیده اند از نشان دادن یک عکس3*4 سیاه و سفید روی پرونده آموزشی به رگ غیرتشان بر بخورد؟!|6. چرا موسوی از پیام 8 ماده رهبری چیزی نمی گوید؟!|7. توهین دوباره اصلاح طلبان به آیت الله مصباح توسط محتشمی::احترام به روحانیت را در حامیان میرحسین دیدیم!| 8. سایت انتخاب 10-از حامیان موسوی- به اشتباه خود اذعان کرد(شاید هم هک شده است! الله اعلم.)(اینجا را ببینید!)|9. پروفسور زهرا رهنورد(!) چرا شکایت نمی کند؟||
از این قبیل:
+«چیز»هایی که میرحسین نباید می گفت
+صلاح مملکت خویش مردمان دانند

حاشیه های ... : فرهاد جعفری از احمدی نژاد حمایت کرد!

نمی دانم فرهاد جعفری را می شناسید یا نه؟! نویسنده رمان پرفروش کافه پیانو! از آن اصلاحاتی های تند است! پیوندهای وب گاهش شاهد! در یک مناظره ای پشت احمدی نژاد درآمده! اگر این را به حساب بدبینی من بگذارید که این کار را هم به خاطر افزایش فروش کتابش کرده، ولی برخورد دوستان اصلاح طلبش(!) با او باعث تأسف است! این ها همان هایی هستند که فریاد آزادی عقیده شان گوش عالم را کر کرده! حداقل به خودتان دروغ نگویید! به قول خود فرهاد جعفری- که الحق آدم رکی است و آدم از این رفتارش خوشش می آید و حداقل می توان خودمان را گول بزنیم که مواضعش از روی افراط و تفریط نیست- اینها شاگردان همان سروشند که فحاشی می کند! و پیروی ایشان از او منطقی است!

بعدالتحریر| این را نگذارید به حساب اینکه هیچ کس از احمدی نژاد حمایت نکرده حالا یک یالقوزی آمده یک چیزی گفته! نه احمدی نژاد مانند دیگران احتیاج به این دست و پا زدن ها و امضا جمع کردن ها ندارد! اینها مال آنهایی است که خودشان هم می دانند احمدی نژاد پیروز می شود! آنچه جالب به نظر می رسد اول رفتار دوستان قدیمی اصلاحاتی فرهاد جعفری با اوست و دوم موضعی که فرهاد جعفری در قبال آنها گرفت.
همین.
+رفقای قدیم؛رقبای جدید/سایت فرهاد جعفری

تاجزاده در سمنان!

نمی دانم این از خوش بختی یا بدبختی ماست، که در استان رئیس جمهور محترم آن هم با جمعیتی کمتر از نیم میلیون(!) محصلیم. آن قدر ارزشش از لحاظ بار انتخاباتی آنچنان کم است که هیج جناحی حاضر نیست وقتش را برای کمتر از 10-20 هزار نفر-در بهترین حالت- تلف کند. تازه استان وطنی رئیس جمهور که اگر هیچ کس هم به او رأی ندهد(!) هم شهری هایش که به او رأی می دهند. فرودگاه نداشتن و سختی و اینها را هم که اضافه کنید؛ نور علی نور می شود.
با این تفاسیر میرحسین نشان داد که برای همین اندک هم حاضر است هرکاری بکند-و توی این اوضاع نبود رأی یک رأی هم یک رأی است! شاهرود که رفت، شایعه آمدنش به سمنان هم هنوز از رمق نیافتاده! ولی خوب تاجزاده نماینده ویژه این سید سبز است رسماً! رابط بین او و دانشجویان! جلسات محفلی و ... که حرفش بود، دیروز خودش هم آمد؛ و چه آمدی!!
این نه نه من غریبم بازی های اصلاحاتی ها تمامی ندارد! چه حاکم باشند و چه ناظر! چه در رأس باشند چه در تحت! و قس علی هذا.
اگر در قدرت باشند همی گویند که نمی گذارند کار بکنیم! و اگر نباشند همی گویند که ما را کشتند و ...! که حالا اگر آزادی نیست و شما را کشتند پس چگونه است همی فریادتان بلند است؟!
خلاصه در طوفانی از گرد غبار زحمت رفتن به جان خریدم تا ببینیم این نماینده نامزد محترم یک کلام از برنامه های میرحسین جان سخن خواهد گفت؟!
در ابتدا رئیس ستاد جناب رفت پشت تریبون کمی از آن نه نه من غریبم ها بافت که ما پول نداریم و به ما مکانی ندادند و ما در چارچوب قانون عمل می کنیم و این لاطائلات و بعد هم در اظهاری قیم مآبانه گفت آن که به میرحسین رأی نمی دهند آگاهی ندارند!!
بعد هم جناب دکتر تاجزاده آمدند و از خوبی انتخابات گفتند و اینکه میراث مشروطه است و باید با آزادی و جوانمردی همراه باشد و مجالس فرمایشی و صیانت از آراء و اینها.
بعد از مقدمه آب پاکی را روی دست ما ریختند که مگر برنامه اَلَکی است؟! چندماه و چندسال طول می کشد که یک برنامه پخته شود و اینجور مسائل! شما به اولویت ها نگاه کنید. بعد هم گفت من ویژگی آقای میرحسین را خواهم گفت ولی یک صحبتی قبل از این صحبت اصلی بکنم.
شروع کرد! حدود 40 دقیقه که آنجا بودیم شروع به توهین، تمسخر، استهزاء احمدی نژاد! از آنجایی که این مطلب جدی است و قصد مزاح ندارم از ذکر موارد صرف نظر می کنم. ولی یک نمونه خالی از لطف نیست. گفتند از دستاورد دیپلماسی آقای خاتمی همین بس که آقای کیلینتون از آقای خاتمی خواستند در سخنرانی ایشان در سازمان ملل حضور داشته باشند. آقای خاتمی هم قبول آن را مشروط کرد به آن که او هم در سخنرانیش حضور داشته باشد! که خوب او هم قبول کرد! واقعاً عجب دستاوردی!!
ما هم بعد از 40 دقیقه ای که دیدم از حرف حساب خبری نیست و قبل از آن هم مجری محترم آب پاکی را ریخت روی دستمان که سوال شفاهی ندارم از فرط خستگی-به دلیل مشاهده حوریان حاضر در محفل- جلسه را ترک گفتیم.
جالب آنکه قبل از تاجزاده رئیس ستاد گفت ما اینجا به معرفی موسوی و نقد دولت خواهیم پرداخت. نقد هم یعنی گفتن بدی در کنار خوبی!
البته نگفت که نقد می تواند گفتن بدی دیگری و خوبی خودم باشد!