ارغوانیه:
* حضور سبزها به روایت فارس.
* اینها را هم بخوانید: روز قدس امام + و +.
* مجید مجیدی هم را این سبزی ها خوب نوازش دادند.
اینها به خودشان هم رحم نمی کنند. واقعاً که دیکتاتور مآبند.
* گویا این نامه نگاری ها تمامی ندارد. آن از نوری زاد و دوباره حسینعلی.
واقعاً آقا این نامه ها را می خواند؟
* ابتکار ایران هم درباره تاسیسات هسته ای تصویب شد!
من هنوز هم نمی دانم دستاورد مذاکرات دولت خاتمی چه بود؟!
* غیاث الدین را حال کردید، همشهری ما بودهها.
* راستی کی این کروبی را حد می زنند؟!
* مدیر مدسه جلال را امروز تمام کردم. از نثرش خوشم آمد.
چند وقت دیگر درباره اش می نویسم.
* اوایل پائیز را مخصوصاً اگر بارانی باشد خیلی دوست دارم. آدم یاد بهار می افتد.
* وبلاگ ابطحی هم را ببینید! تا توسط سبزی ها از بین نرفته است.
این سبزها هم خوب صدای مخالف را تحمل می کنند.
چه خوب است آقای موسوی از این قرص هایی که به ابطحی می دهند یکی بخورد.
بازدیدی از جنبش سبز و راهپیمایی روز قدس
* بین ساعت 10.5 تا 11.5 که ما از م فردوسی به سمت دانشگاه رفتیم هیچ تجمع سبزی وجود نداشت. مگر عدهای در حدود انگشتان دست، که آنها هم شعاری نمیدادند و همراه جمعیت بودند.
* ما که به 4راه ولیعصر رسیدیم، گویا موسوی هم خواسته بود از اتوموبیلش پیاده شود و در راهپیمایی شرکت کند. که از بد حادثه درست در کنار یکی از این وانتهای حامل بلندگو پیاده شد. چشمتان روز بد نبیند، مرگ بر منافق از بلندگو جان گرفت و از این طرف هم مردمی که جواب می دادند. جناب موسوی هم به مدد نیروی های ویژه-که همین چندی پیش به دشمن جنابان تبدیل شده بودند- فرار را ترجیح داد. و چه فرار کردنی! خط ویژه ولیعصر بود که به دادش رسید وگرنه حالا حالاها باید لطف مردم را می شنید. عدهای هم که انگار مهندس را خیلی دوست داشتند به دنبالش رفتند که دوستی شان را ابراز کنند.
آنجا از زبان مردم «مرگ بر موسوی» هم شنیدم! همانجا هم یک پرچم اسرائیل و امریکای بزرگی هم به مناسبت قدم جناب موسوی به آتش کشیدند، که احتمالاً به مردم خیلی حال داده بود!
* کل سبزهایی که من از خانه تا دانشگاه دیدم اینها بودند: صندلیهای مترو شهدا، دستگیره در مترو، چند تاکسی و ون، اتوبوس شرکت واحد، نردههای وسط خیابان انقلاب، قفلهای چند موتوری، باجههای تلفن عمومی، برگ درختان که البته کم کم از سبزیشان کاسته شده و رهبران جنبش سبز باید فکری به حال این ریزش بکنند و 5-6 نفری که دستبند سبز داشتند.
* همه می دانند-لااقل آنهایی که یک بار در راهپیمایی شرکت کرده اند- که مسیر اصلی خیابان انقلاب است. حالا سبزها کجا بودند ما نفهمیدیم و یا ندیدیم!
از دوستان که جویا شدیم گویا در خیابان ولیعصر و بلوار کشاورز بودند که مقدارشان آنقدری هم نبوده که در آن مسیرهای فرعی هم بتوانند کاری بکنند. چند شعار «مرگ بر روسیه» داده اند و متفرق شده اند. حالا شعور و سطح فکری یک عده چقدر باید باشد که روز قدس بیاید شعار مرگ بر روسیه و چین بدهند و از آن طرف هم ادعای خط امامی و اینجور چیزها هم داشته باشند!
* همه اینها در حالی بود که از دوهفته قبل سبزها در حال سازماندهی بودند، و حتی سه شنبه از سبزهای شهرستانی هم مدد گرفته بودند که به تهران بکشندشان! امیدوارم با دیدن عده شان خودشان بیخیال شوند. البته این قوم نشان داده خیلی پررو تر از این حرف هاست!
فرداست که تیتر بزنند حضور گسترده سبزپوشان!
* نقل است رئیس جمهور موسوی در حین فرار از حلقه دوستدارانش از سید می پرسد که پس طرفداران ما کجا هستند؟
سید هم می گوید: جناب رئیس جمهور(!) موسوی؛ طرفداران شما همه در خانههایشان هستند!
ریس جمهور(!) هم تا کاخ نخست وزیری ترانه «اومدم در خونتون نبودی ...» رو زمزمه کردند.
این بود داستان شیرین بزرگترین(!) راهپیمایی تاریخ!
هماهنگ ترین. شاهد مثالش هم اولین دیدار هیئت دولت با مقام معظم رهبری و اشاره های ایشان در سخنرانی های مختلف. بی گمان جانب داری های مقام معظم رهبری از دولت نهم در برابر مخالفان به خصوص در سفر کردستان و اشاره به سیاست خارجی عزت مند دولت در سالگرد ارتحال امام(ره) در آرای احمدی نژاد مؤثر بود. علاوه بر آنکه ایشان در برابر موضع احمدی نژاد درباره هاشمی و نامه اخیر او هم موضعی اتخاذ نکردند. و همین سکوت کار خودش را کرد.
بگیرد و تکلیف خودش را مشخص کند. او یا باید همچون رهبری صریحاً از جناح و فردی حمایت نکند و وارد بازی های انتخاباتی نشود و یا اگر وارد می شود دیگر نباید توقع داشته باشد که با او همچون یکی از ارکان نظام، ذخایر انقلاب و این قبیل عنوانین برخورد کنند. بالاخره ورود در این عرصه فحش خوردن و ناسزا شنیدن هم دارد. علاوه بر آن باید مشخص کند که آیا اشرافیت خوب است یا نه؟! اگر خوب است پس چرا از این برچسب می گریزد؟ و اگر بد است چرا اینگونه زیست می کند؟ بحث اینکه از کجا آورده است یک بحث ثانوی است.
بود. به نظر من میرحسین نمی توانست شیوه دیگری به غیر از تخریب رقیب اتخاذ کند و البته نتیجه آن را هم به جان خرید. مردم نشان دادند آن قدر هم که او می گوید تورم سفره هایشان را کوچک نکرده، مردم نشان دادند آن قدر هم که او می گوید فضای ناامیدی در جامعه وجود ندارد. آن قدر هم که او می گوید در زمان او چندان هم بهشان خوش نگذشته است. بر خلاف تکیه حامیان او بر تأییدات امام؛ مردم نشان دادند که خودشان می توانند تصمیم بگیرند. و کدام آدم عاقلی می آید به یک نخست وزیر جنگ رای بدهد؟! 
چالش اساسی که اصلاحات با آن روبروست یکی نداشتن مهره جدید همچون خاتمی است که نداشتن سابقه هر رفتاری از او برای مردم پذیرفتنی باشد-و ویژگی هایی که هدف متن بررسی آنها نیست. دوم نداشتن حرف و سخن تازه است و غلبه جو روشنفکری بر اکثریت اصلاح طلبان. که به وضوح در این انتخابات به چشم می آمد. این دو چالش را اگر کنار حضور احمدی نژاد برای دوره دوم و عملکرد او بگذاری ورود اصلاح طلبان با تمام قوا استقبال از شکست بود. در صورتی که اگر اصلاح طلبان در غیاب نامزد شاخصشان به سم پاشی علیه احمدی نژاد می پرداختند می توانستند از آرا و مشارکت مردم بکاهند و خود را برای دوره آینده در غیاب احمدی نژاد آماده کنند. با این رویهای که اصلاح طلبان اتخاذ کردند علاوه بر به صحنه آمدن آرای خاموش به سمت میرحسین، عده ای از آراء هم به سمت احمدی نژاد فعال شدند. علاوه بر آنکه بسیاری هم مصمم تر از گذشته به او رای دادند. افزون بر اینکه جمع شدن قدرت و ثروت در یک سو، برای اکثریتی که از وضع معیشتی متوسطی برخوردارند سئوال برانگیز است.
-کدام انقلاب اقتصادی؟
