از غزه تا صعده

ارغوانیه:
* بخوانید درباره ازدواج موقت دختران دبیرستانی!
* کلاً از یادداشت های روی صفحه آرمانشهر خوشم آمد.
همین طور شاهد بیاورم...؟
* نقد سجاد صفار بر کتاب قانون.
بسیار علاقه مندم که این فیلم را ببینم. شاید شنبه رفتم.
* این را هم درباره کردان بخوانید+.
* احتمالاً به زودی یادداشت‏هایی درباره مشکات و درباره حوزه خواهم نوشت.

اشاره:
چند وقتی است که می‏خواستم درباره ماجرای یمن و شیعیان بنویسم. امروز فرصت شد که توانستم این کار را بکنم. امید است که با سبک شدن دروس مدرسه کمی بیشتر فرصت نوشتم پیدا کنم.
1.از غزه تا صعده، و مسخرگی جنبش‏وبلاگی «ما»!
چه می شود که «ما»-که در نوشته‏مان دغدغه اسلام و مسلمانی داریم- رگ گردنمان متورم می‏شود و احساس می‏کنیم در جایی در این جهان پهناور، در گوشه‏ای به مسلمانی یا به یک قوم و جمعیتی از مسلمین ظلمی شده و این مائیم که بر دوش‏مان رسالتی است که باید چیزکی بنویسیم و دغدغه‏مان را ابراز کنیم؟! وا اسلاما سر دهیم و ... . یک روز غزه است، روز دیگری لبنان، یک روز عراق، فرادیش چین، افغانستان، پاکستان و نمی‏دانم کدام کشور اروپایی و... . اردوکشی کنیم جلوی این سفارت و آن سفارت، که انگار همه کشورها امریکایند که سفارتشان باید تسخیر شود. و در این همه آن‏قدر پیش می‏رویم که سفیر سفارت را تهدید به تسخیر می‏کنیم و برای‏اش ضرب‏العجل تعیین می‏کنیم و حتماً باید دستور رهبری «هویج‏مان» کند که بی‏خیال ماجرا شویم.
یمن و صعده هم آخرین اینها نخواهد بود. اولین‏اش هم نبوده است. خوب! قرار است چه کنیم و چه بشود؟! هر چند وقت دل‏مان را خوش کنیم که فلان عدد وبلاگ پست گذاشته‏اند! برای هم ایمیل فروارد کنیم و فحش و ناسزا بار مسئولین دولت و صدا و سیما کنیم.
من می‏گویم: اگر واقعاً چنین دغدغه داریم و واقعاً از سر احساسات و بشردوستی و تعصب مذهبی نیست که چنین می‏کنیم، کاری برای «اسلام» کنیم. امروز اسلام بیش از هر زمان دیگر نیاز به نیروهای متخصص در دین و مجاهدانی دارد که حاضر باشند در هر جای دنیا و در هر شرایطی برای اعتلای نام «الله» و «کلمه توحید» حضور پیدا کنند. کسانی که مال و جال را سرمایه دین خدا کنند. ما که حاضر نیستیم به خاطر اسلام، فحش بخوریم، یک ریال خرج کنیم، مدرک تحصیلی‏مان را رها کنیم و ... بهتر درجه حساسیت‏مان را نسبت به این مسائل پایین بیاوریم.  
2. از غزه تا صعده، و این صدا و سیمای لعنتی!
چه می‏شود که «صدای و سیمای جمهوری اسلامی ایران» که در زمان جنگ 22 روزه آن‏قدر مقاوت فلسطینی‏ها را پوشش داد که حال مردم را به هم زد، درباره شیعیان صعده و یمن از یک زیر نویس هم دریغ می‏کند؟! به جای ناسزا نثار کردن چند دقیقه تأمل کنیم.
قطعاً باید سیاستی ورای این عدم انعکاس باشد. و آن هم دلایلی که مربوط به مسائل داخلی باشد. وقتی شبکه «العالم» و «پرس تی وی» در هر بخش خبری به طور مفصل به جنگ یمن می پردازند دلیلی ندارد به خاطر «مصالح بین‏المللی» شبکه داخلی به آن نپردازد.
بسیاری از کوته‏فکران بسیار می‏کوشند تا القا کنند که «مسئله ما» مسئله شیعه-سنی است و پشت سرهم کتاب و سخنرانی از خود ساطع می‏کنند. اما به راستی چنین است؟! امروز مسئله و دشمن مشترک «جهان اسلام» امپریالیسم و غرب-به معنای فکری فرهنگی- است. مانور بیش از حد بر روی جنگ مسلمان-مسلمان سبب چرخش بیشتر نظرها از موضوع اصلی می‏شود. گرچه من هنوز جوابی برای انعکاس حداقلی آن نیافته‏ام.
علاوه بر اینکه وضعیت حوثی ها از لحاظ نظامی با غزه به کلی متفاوت است. و انتظار می رود با درک این تفاوت‏ها سعی بر همسان‏سازی این دو جنگ نکنیم. ‏
3. مسئله یمن و آخرالزمان و جنبش جهانی اسلامی
چه می‏شود که عربستان با این شدت در مسئله داخلی یمن دخالت می‏کند؟ گرچه مسائل سیاسی-اقتصادی می‏تواند عامل این مساعدت در کشتار شیعیان باشد، ولی بی‏شک واهمه از ظهور آخرین امام شیعیان در این مسئله دخیل است.
علامه مجلسی در مقدمه کتاب رجعت خود -پس از تعریف و تمجید از شاه صفوی- می‏نویسد:
«و در اثنای جمع احادیث، دو حدیث به نظر قاصر رسید که ائمه اهل بیت، به ظهور این دولت علیه خبر داده‏اند، و به اتصال این سلطنت بهیه به دولت قائم آل محمد صلوات الله علیه اجمعین، شیعیان را بشارت فرموده‏اند ...».
و از همین حدیث که منظور از «دولت علیه» را -که علامه مجلسی به صفویه زده است- «جمهوری اسلامی» می‏گیرند. و کم نگذشته بر شیعیان که با بالاگرفتن درگیری در یمن و شام و طبرستان به خود وعده ظهور داده‏اند.
در همین روزها هم هست که این سوی و آن سو سخن آشکار شدن نشانه ظهور می‏دهند. این ادعاها را نه می توان رد کرد و نه می توان اثبات کرد. لیکن فایده‏ای که برای امثال ما دارد این است که کمی به «حال معنوی خودمان» رسیدگی کنیم.
مسئله دیگر این است که ما بیش از آن بخواهیم در گوشه و کنار جهان نیروهای شبه نظامی درست کنیم، باید تفکر شیعی را ترویج کنیم. در میان برادران اهل تسنن به نوعی و در میان شیعیان به نوعی دیگر. چرا کمتر کسی از ما در همین یادداشت‏های وبلاگی از حسین الحوثی نام نمی‏برد. ما بیش از سلاح و رسانه و ... نیازمند امامانی همچون امام موسی صدر، سید حسن نصر الله، حکیم، آیت الله سیستانی، حسین الحوثی و ... هستیم. تا تفکر شیعی را در جان مردمانشان رسوخ دهند. آن‏گاه است که دیگر سلاح‏های ابرقدرت‏ها نمی‏تواند ما را به واهمه اندازد.